Lendfers.com

Om 23.30uur konden we de trein in. De trein was mooi en in ons rijtuig waren ongeveer 10 coupées van elk 4 personen. Echt groot zijn ze niet, dus het was even puzzelen met de bagage. Onder de banken zijn twee grote bakken, waarvan er een gevuld werd met eten en drank. Boven de gang van de trein konden we ook nog wat rugzakken kwijt.

De start van de zesdaagse treinreis werd gevierd met wodka om daarna lekker te gaan pitten. Het is wel even wennen, want de kadans van de trein gaat lekker door en soms schok je bijna het bed uit. Maar gelukkig slaap je met wat wodka op erg prettig. Ons ontbijt van de volgende ochtend bestond uit brood en beleg dat we van thuis hadden meegenomen. Aan het eind van het rijtuig staat een samovar, een ketel met heet water> hier kan je de hele dag van tappen, ideaal voor thee, koffie, cup-a-soupjes of noodles. Uit de trein zagen we de eerste berkenbossen en taiga’s. Opvallend is dat je vooral oude zooi ziet.

Zo pracht en praal als het opgeknapte Moskou is, zo oud en vervallen is de rest van Rusland. Overal zie je krakkemikkige huisjes, roestige auto’s, oude fabrieken etc. De trein stopt om de 2-3 uur en dan kan je even de trein uit voor een frisse neus, korte wandeling en om even wat te kopen. Op alle stationnetjes staat het vol met handelaars die eten, drank of andere dingen verkopen. Soms de meest vreemde zaken, zoals denneappels, verse vis of bonen: wat moet je er mee in een trein ? In onze coupé zitten een aantal noren, zweden, nederlanders en wat mongolen.

Aan iedere kant is een wc met een klein fonteintje. Bij aankomst in Peking bleek dat er ook een washok was, maar die heft de hele reis dicht gezeten om als bergplaats voor de Provodniks te dienen. Provodniks zijn eigenlijk een soort stewards die het rijtuig bewaken, schoonmaken (tsja…wat is schoon..) en waarmee je gezellig kan kletsen.

lees verder bij het reisverhaal van de Transsiberische Express.

We worden laat wakker. Inmiddels hebben we al zo’n 1500 kilometer afgelegd en is de tijd weer twee uur vooruit gegaan. De trein houdt echt Moskou tijd aan, wat je hele ritme volledig in de war stuurt. Tegen de tijd dat we gaan avond eten is het al 23.00 ’s avonds en na de nodige borrels lig je pas inde vroege uurtjes in bed. De tweede dag in de trein vermaken we ons wederom met spelletjes, lezen, kletsen met iedereen in de trein en met het uitzicht.

Er is opvallend veel te zien, het landschap is best afwisselend varierend van bos, heuvels, steppen tot moerassen en overal zie je dorpjes. Inmiddels zijn we de grens tussen Europa en Azie gepasseerd en zijn door de Oeral gereden. Dit zijn trouwens meer heuvels dan bergen.

Vlak voor de stad Novosibirsk steken we de rivier de Ob over, nog bekend van de aardrijkskundelessen van vroeger. Hier stappen twee Oostenrijkers in waarmee we de komende dagen de coupe delen. Hun verhalen over hun reis in het zuiden van Rusland zijn zeer interessant. Jw en Rene maken het eerste contact met de provodnik, ook wel sputnik genoemd en leren van hem tellen in het chinees. De rest van de avond wordt er weer veel Gampei (proost in chinees) geroepen.

Ik kan niet goed slapen en zie hierdoor de zonsopgang in Siberië. Het ziet er supergaaf uit en ik baal dat de camera in de coupé verstopt ligt. Dit moet wel, want er schijnt veel gestolen te worden in de trein. Als iedereen ontwaakt zijn we inmiddels bij Krasnojarsk, zo’n 4000 kilometer van Moskou. we steken de Yensinei rivier over, de grens tussen west- en oost Siberië.

In dit mijngebied staan veel fabrieken. ’s Avonds eten we weer in de restauratiewagen. Ze hebben daar een menu met ongeveer 25 gerechten er op. Achter zo’n 10 gerechten staat een prijs waardoor je ook zou denken dat je dit kan bestellen.

Bij navraag blijkt er steeds maar keuze te zijn uit twee gerechten: schnitzel of kip. Het smaakt prima, dat wel. Ook is het erg goedkoop en in de restauratiewagen kun je ook goed bier en wodka kopen.

Sloffenborrelen op de Transsiberie Express bij de Chinese grens. Once in a lifetime experience. Reden genoeg om deze op onze bluelist te plaatsen.

Deze ochtend komen we vroeg aan bij het Baikalmeer. Om zeker geen kodakmomenten te missen staat iedereeen vroeg op. Eerst stoppen we nog in Irkoetsk, een groot station waar weer vanalles te koop en te zien is. Het levert mooie plaatjes op van oude vrouwtjes die achter een kinderwagen lopen waarin pannen met eten staan die ze proberen te verkopen. Ook valt op hoeveel vrouwen je op de stations bier uit de fles ziet drinken en dat op elk tijdstip van de dag. Alcoholisme is hier echt een probleem, dat is duidelijk.

Na Irkoetsk zien we de eerste glimpen van het Baikalmeer. Het ziet er prachtig uit en is echt supergroot. Langs de oevers zijn overal dorpjes en havens. Het blijkt dat we uren langs het meer rijden en onderwijl wordt er flink gezongen Gampei!!! (Chinees voor proost)